Geestelijke hulp

“Zullen we het gebed openen?” Ik schrok op en stond ongemakkelijk in een kring van collega’s, kerkvrijwilligers en gedetineerden, die allemaal met de handpalmen geopend en de ogen gesloten stonden. Diverse gedachten schoten door mijn hoofd. Ben ik wel welkom in deze gemoedelijke kring, ook al ben ik zelf verre van religieus? Als ik ook mijn ogen sluit, lieg ik dan tegen mezelf of tegen een eventuele God? Jeetje, wat spreekt iedereen mooi, moet ik ook iets zeggen?

Johnny is een gespierde dertiger met een baardje en zijn haar in een knotje. Hij ziet eruit als een hippe stedeling die barista zou kunnen zijn, of biologische worstenmaker, of organisator van festivals. Maar Johnny is koster in de gevangenis. Deze koster is tevens gedetineerd. Het is zijn bajes-baantje om de geestelijk verzorgers te ondersteunen. Als er binnen een kerkdienst is, zet hij de stoelen klaar, maakt de koffie, ruimt de zaal op.

De laatste jaren spreek ik te weinig mensen die in de gevangenis zitten. De reden daarvan is dat ik nu werk in wat in het werkveld ‘Den Haag’ heet. Daarmee bedoel ik ‘de ambtenaarlijke stolp’ waar in grote torens beleid uitgedacht wordt, waarvan gehoopt mag worden dat het wat bijdraagt ten goede aan het dagelijkse leven en werk.