De gemeenschap van gelovigen…

Een mens is een sociaal wezen, zeggen de sociale wetenschappen. Een mens wordt pas mens door de omgang met anderen. Vanuit een gelovig perspectief is dat maar ten dele waar. Want een mens wordt een mens door de omgang met anderen, maar met name doordat de mens in verbinding staat met God. Pas dan kan een mens worden zoals hij of zij bedoeld is.

“Delf mijn gezicht op’, zingen we dan ook in de liturgie. Vanaf het prilste begin is een mens verbonden met een ander mens. Als baby met zijn of haar moeder, als kind met ouders of pleegouders. Als adolescent met vrienden en kenissen. Anderen opzoeken, met hen in verbinding blijven is in een mensenleven een soort menselijke oerdrift.

Die gezamenlijkheid, die verbinding met elkaar vormt ook de basis van onze geloofsgemeenschappen. We versterken elkaar en zoeken elkaar op in Gods Naam. In gezamenlijkheid vieren, leren en dienen wij onze schepper God. In verbinding in en door de Heilige Geest mogen we tot geloof komen. Mogen we groeien in geloof. Ieder op zijn eigen wijze en met zijn eigen kwaliteiten.

Dat geldt ook voor de gemeenschap van gelovigen in de Penitentiaire Inrichtingen. Natuurlijk zijn het andersoortige gemeenschappen dan die van de gemiddelde parochie of gemeente. Maar ook daar zijn gelovigen samen die hun geloof (en misschine ook lief en leed) delen en Gods ondersteuning en kracht zoeken. Om uit te dragen dat ze onderdeel uitmaken van het gehele Volk Gods, zijn er bij de oecumenische kerkvieringen en – diensten in de PI’s gelovigen (vrijwilligers) aanwezig die door hun aanwezigheid die fysieke verbondenheid uitdragen. Met hun aanwezigheid drukken ze uit dat iedereen behoort bij de gemeenschap van gelovigen, waar dan ook en hoe dan ook.

Het is geen artikel op deze plek voor acquisitie, maar als u zich aangesproken voelt, beste lezer, informeer eens naar de mogelijkheden bij de gevangenis bij u in de buurt. Het wordt door de gedetineerden zeer op prijs gesteld!

R.k. Justitiepastor Evelien