God in het ziekenhuis

Op zondag, na de twee kerkdiensten, loop ik samen met twee trouwe kerkvrijwilligers het gebruikelijke rondje door het Justitieel Centrum voor Sommatische Zorg, in de volksmond bekend als “het Pen Ziekenhuis”. De deuren gaan één voor één open

: bij elke patiënt bieden we een roos en een liturgieboekje aan als teken van verbondenheid met de “kerkgemeente” van het Penitentiaire Psychiatrisch Centrum. Weliswaar is de bewoner van kamer 1 allergisch voor bloemen en de patiënt van kamer 2 allergisch voor het woord “kerk”, maar over het algemeen worden we met oprechte blijdschap ontvangen.

Omdat er geen vazen staan in de volgende kamer, om veiligheidsredenen, moeten we creatief zijn. We zoeken naar een geschikte houder voor de roos (een flesje proteine shake blijkt nog het beste te zijn) terwijl er grappen worden gemaakt en luchtig wordt gekletst. De bewoner kent ons goed; hij zit hier namelijk al jaren en heeft minstens vijf van mijn voorgangers meegemaakt. Humor is wat hem op de been houdt. Op kamer 4 ligt een hoogzwangere vrouw, afkomstig uit een vrouweninrichting aan de andere kant van het land. Ze spreekt amper Nederlands, maar kijkt ons dankbaar aan, duidelijk ontroerd door het gebaar.

Verderop treffen we een gedetineerde in een rolstoel, die ons al hoorde aankomen. Onze mannelijke vrijwilliger is de enige met wie hij wil praten, omdat hij geen oordeel over hem velt; hij is immers "extern" en weet niets van zijn verleden. Mijn metgezel biedt hem deze zondag opnieuw geduldig een luisterend oor, terwijl ik verder loop naar een terminaal zieke patiënt. Deze heeft meer begeleiding nodig in de aanloop naar zijn definitieve vertrek: samen lezen we uit de Bijbel en maken we een kort maar intens gebed.

Onder geduldige begeleiding van het personeel maken we ons ronde af. Tegen het eind van de week zal er in het JCvSZ een pasgeborene verblijven en een lege cel zijn, naar aanleiding van het overlijden van de terminale patient. Ondanks de hoge muren en het prikkeldraad spelen zich in het ziekenhuis dezelfde scenes af als in de buitenwereld. En te midden van al deze kwetsbaarheid staat elke roos symbool voor de discrete aanwezigheid van God in elk mensenleven.

R-.k. Justitiepastor Geraldine