Gooi maar op de hoop

Jean Genet was een crimineel. Als jongen uit een gebroken gezin leerde hij al gauw op straat te overleven door diefstallen, gewelddadige roofovervallen en zijn seksuele diensten aan mannen aan te bieden.

Hij bouwde een carrière en reputatie op die hem tot regelmatige bajesklant maakten. Het leidde uiteindelijk tot levenslang. In de gevangenis schreef Jean gepassioneerd. En heel goed. Hij schreef zo goed dat bekende schrijvers (waaronder Sarte en De Beauvoir) om asiel vroegen. En dat kreeg hij van de Franse regering, waardoor hij zijn verdere leven in vrijheid doorbracht  (En dat is des te opmerkelijker nu hij het criminele leven in zijn werk niet veroordeelde, maar juist ophemelde). En schreef. Zijn literaire talent schonk hem letterlijk en figuurlijk vrijheid.

Tijden veranderen.

Als je tegenwoordig als zangartiest je handen of lid niet in je broek weet te houden, word je nog voor de rechterlijke uitspraak publiekelijk veroordeeld. Maar dat niet alleen. Ook je talent wordt ontkend: Je muziek wordt niet meer gedraaid, je boek uit de handel genomen. Hypocrisie en veroordeling bij publieke schandpaal? Het is van alle tijden.

Maar mijn vraag is: Rechtvaardigt verwerpelijk en mogelijk strafbaar gedrag de totale verbanning van iemand inclusief het boycotten van diens talenten? Wat me daarin stoort is dat er dan geen onderscheid meer wordt gemaakt tussen de verschillende dingen die iemand doet. Kan of mag je geen waardering hebben voor goede daden en goed werk, omdat iemand ook misstappen heeft gemaakt of ongewenste dingen heeft gedaan? Ik denk dat we dan alles op dezelfde hoop gooien, een heilloze weg inslaan. Zo eenvoudig en eenduidig is een mensenleven immers niet. Wie heeft geen vlekje, wie nooit een (morele of zelfs strafbare) misstap gemaakt? Mensen zijn misschien wit of zwart qua uiterlijk, maar niet op de meetlat van goed en kwaad. Daar zien we eerdere ontelbare tinten grijs. 

Ryan van Eijk,
hoofdaalmoezenier