Het Paradijs Verloren

We willen allemaal een mooi en gelukkig leven leiden, maar als we in de gevangenis terechtkomen is er iets vreselijk misgegaan. In gesprekken met jonge gedetineerden komt vaak naar voren dat ze zich thuisloos voelen en er nog maar weinig op vertrouwen dat de maatschappij ook voor hun een mooie plek zal zijn in de toekomst. 

Stel je voor dat je nog jong bent, een tiener nog, en je in een busje van Justitie naar een jeugdinrichting wordt gebracht. Het oordeel van de maatschappij weegt loodzwaar op je schouders. Hoe normaal je je misschien ook voelt gedurende de dag, je gebrokenheid sluipt op je af als een leeuw - 's avonds wanneer je alleen bent en alle afleiding is verstomd. Hoe kun je ooit weer gelukkig worden?

'Lang en moeilijk is de weg die leidt vanuit de hel naar het licht' - schreef John Milton eeuwen geleden. Maar hoopvoller klinkt wat Jezus zei, duizenden jaren geleden: 'Ik ben het licht voor de wereld. Als je mij volgt, leef je niet meer in het donker. Dan hoor je bij het licht dat leven geeft'

We zijn nooit zo alleen als wanneer we lijden, wat ironisch is, aangezien we allemaal lijden, op onze eigen manier, zichtbaar of niet. Dat is de kern van het pastoraat: mensen laten weten dat ze niet alleen zijn, dat het lijden wezenlijk bij het leven hoort, en dat de moeilijke tijden het leven juist een wonderbaarlijke schoonheid kunnen geven wanneer het licht is gevonden en de duisternis is overwonnen.

Een keer stond ik met een aantal - doorgaans onrustige - jongeren rondom een tafel met kaarsjes die we één voor één aanstaken en elkaar het beste toewensten. Plotseling omhelsde twee jongeren elkaar en de andere twee deden hetzelfde kort daarna. Een grouphug kon natuurlijk niet uitblijven. Het zijn zeldzame momenten helaas, maar wat is het mooi om erbij te mogen zijn wanneer het licht doorbreekt in jongeren die ondanks hun situatie nog durven te dromen en te hopen.

Justitiepastor Martijn

Werkzaam in twee jeugdinrichtingen