Hier gebeurt iets...

Het is zondagochtend. Het stiltecentrum is opgeruimd, de stoelen staan klaar, boekjes zijn netjes voor iedereen neergelegd en de vrijwilligers in de startblokken. De geur van de koffie en de koekjes, gemengd met de geur van wierook en naar wat ik vermoed een droogstaande afvoerput, verspreidt zich door de ruimte. De kerkdienst kan beginnen, het enige wat nog mist zijn de kerkgangers…. Ze zijn laat en dat is niet voor de eerste keer.

Ik merk dat ik lichtelijk gefrustreerd raak omdat ik weer moet bellen om ervoor te zorgen dat de mannen naar de kerk komen. Gelukkig worden ze meteen opgestuurd en niet veel later lopen er een 80-tal mannen de kerkzaal in. De ene na de andere broeder mag ik een hand geven en welkom heten in de kerkzaal. Vanwege de drukte en het laat opsturen is het onrustig, de gedetineerden merken dat het niet gaat zoals het zou moeten.

Nog voordat iedereen wel en goed zit word ik aangesproken. ‘Mag ik een lied zingen in de kerk, vindt u dat goed?’, vraagt hij in het Spaans. Ik twijfel even. Wat gaat hij zingen, wat is de inhoud van zijn lied, past het wel binnen de context van het geheel. Zonder deze vragen aan hem te stellen stem ik in. Ik probeer het los te laten en in de handen van God te leggen, erop vertrouwend dat het goed komt. Zodra ik dit doe merk ik dat er een rust over mij komt. Het is goed zo. Ik vertrouw op Hem.

De viering begint en het is nog steeds goed te merken dat het onrustig is. Ik nodig de man uit om zijn lied te zingen en er wordt wat lacherig gedaan over het feit dat iemand zelf gaat zingen.Zodra hij zijn mond opent en begint te zingen wordt het doodstil, iedereen wordt gegrepen door zijn houding en oprechtheid. Het is niet 100% zuiver, maar het is mooi en komt vanuit zijn hart. Hij zingt over God de vader, over de vaders hier op aarde en weet op die manier velen te raken.

Na afloop van zijn lied krijgt hij een applaus en er is voelbaar iets veranderd in de zaal. De mannen doen actief mee met de dienst, ze zingen, luisteren en bidden mee. Op een gegeven moment staan er zelfs enkele heren op om vanuit hun hart te bidden tot God. Het raakt de mannen, het raakt mij. Hier gebeurt er iets, hier is God aanwezig. Waar ik in het begin lichtelijk gefrustreerd was, overheerst nu het gevoel van vrede, van goedheid, van liefde.

Justitiepastor Martijn