Je bent welkom
“Zullen we het gebed openen?” Ik schrok op en stond ongemakkelijk in een kring van collega’s, kerkvrijwilligers en gedetineerden, die allemaal met de handpalmen geopend en de ogen gesloten stonden. Diverse gedachten schoten door mijn hoofd. Ben ik wel welkom in deze gemoedelijke kring, ook al ben ik zelf verre van religieus? Als ik ook mijn ogen sluit, lieg ik dan tegen mezelf of tegen een eventuele God? Jeetje, wat spreekt iedereen mooi, moet ik ook iets zeggen?
Ik ben Sanne, een arbeidsmedewerker bij het Vergadercentrum DJI bij de PI te Nieuwersluis. Ook ben ik een deeltijd HBO-studente Social Work die aanklopte bij de Geestelijke Verzorging om een schoolopdracht te vervullen. Namelijk het meedraaien met een groep, waar ik normaliter niet mee te maken heb of niet mee om ga. Een groep waarover ik, bewust of onbewust, enige vooroordelen met me meedraag. Ik ben niet-gelovig opgevoed, kom alleen in een kerk met een toeristische reden en had (zie dit woord in de verleden tijd staan!) enige ideeën over hoe gelovige personen in elkaar steken.
O, o, o, ik heb mezelf een aantal keer betrapt op een mond vol tanden. Om te beginnen vanwege een schitterend verhaal over een klimpartij door de achterbak van een bevroren auto om toch de deur open te kunnen krijgen; grapjes over vallen en gered worden; de Geestelijke Verzorging die voor mij de gezelligste groep op een personeelsborrel bleek te zijn; de warmte waarmee ik ontvangen ben en nog vele andere momenten. Mijn hele beeld over het geloof en diens aanhangers kon zonder pardon bij het oud vuil gezet worden.
Maar het mooiste dat ik gezien en gehoord heb, waren de reacties van de gedetineerde vrouwen op de geestelijk verzorgers en de kerkvrijwilligers bij het uitdelen van attenties geschonken door de kerken buiten. Zelfs op zaterdagochtend als een vrouw achter de celdeur na een hele werkweek te moe was om eruit te komen, kregen ze van diezelfde vrouw een enthousiaste begroeting en een liefdevolle reactie. De warmte tussen een gedetineerde en een geestelijk verzorger is goed te voelen. Ik kan me zo goed voorstellen dat de, door uiteenlopende redenen, aan onze zorg overgeleverde vrouwen een stuk heil vinden bij de Geestelijke Verzorging. De gemoedelijke sfeer, met ruimte om te spreken en te zijn, hebben een diepe indruk op mij achtergelaten. Er waren enkele vrouwen bij de bijeenkomsten of vieringen aanwezig die ook bij mij in het vergadercentrum werkzaam zijn. Hun reacties op mijn aanwezigheid, iets tussen een warm welkom en blijde verrassing, deden me goed.
De verschillen tussen de doelstellingen van de afdeling Arbeid en de afdeling Geestelijke Verzorging zijn uiteraard veelzijdig. Door me te verdiepen in deze bijeenkomsten heb ik het gevoel een heel andere kant van mijn doelgroep te hebben gezien, wat mij als toekomstig Social Worker binnen justitie zal bijblijven.
Ik mocht toekijken hoe een verdrietige vrouw bij de kerstviering werd gerustgesteld met het woord van God. Vervolgens leerde ik diezelfde vrouw hoe ze een vol dienblad in evenwicht kan houden op haar onderarm. Hoe bijzonder is het dat we op zoveel verschillende manieren iets kunnen betekenen voor dezelfde doelgroep?
Ik ben oprecht blij dat ik voor deze groep heb gekozen en kan iedere collega, arbeidsmedewerker, penitentiair inrichtingswerker, bewaarder, kaderlid, etc. aanraden om eens mee te lopen met de Dienst Geestelijke Verzorging. Graag bedank ik nogmaals Renilde, Hendrine en andere betrokkenen voor de prettige ontvangst en de medewerking.