Kerkdienst
Als ik tegenover buitenstaanders vertel over de kerkdiensten in de bajes, is men regelmatig verwonderd dat zo veel gedetineerden naar de kerkdiensten komen. En bijna steevast krijg ik dan de vraag: ‘Is dat voor de gedetineerden een uitje? Dat ze even uit de cel zijn en elkaar kunnen ontmoeten?’
Blijkbaar kunnen veel mensen zich niet onmiddellijk voorstellen dat gedetineerden behoefte hebben aan een viering, aan bezinning, aan gezamenlijk gebed en het gezamenlijk luisteren naar de Bijbel. Zit daar de overtuiging achter dat kerkdiensten toch iets voor ‘nette mensen’ zijn, voor burgers die zich aan de regels houden?
Meestal antwoord ik dat ik kerkgangers buiten ook niet vraag naar hun motieven. Dat zullen er ook diverse zijn: behoefte aan ontmoeting, opgenomen zijn in een gemeenschap, luisteren naar het Woord, bezinning. Dat is ook allemaal prima.
Want met welk motieven je ook komt – uiteindelijk ben je aanwezig in een ‘heilige ruimte’ en neem je deel aan een ‘heilige ontmoeting’, een ontmoeting waarvoor de belofte van Christus geldt: ‘Waar twee of drie in mijn naam samen zijn, ben ik in hun midden.’
En: iedereen is welkom, die zich open wil stellen voor wat er gebeurt.
Als ik aan kerkdiensten in de bajes deelneem of daarin voorga, dan zie ik kerk. Dan zie ik mensen die bij elkaar zijn om elkaar en God te ontmoeten en ik maak deel uit van die gemeenschap.
Maarten Luther zei eens: ‘Waar het Woord verkondigd wordt en de sacramenten gedeeld worden, dáár is kerk.
En dan kan er wat gebeuren ….
Jan-Gerd Heetderks