Leven zonder perspectief

Mensen staan er niet bij stil, of denken er niet aan als ze zelf niet in mijn situatie zitten, maar leven zonder perspectief is als leven in een grote bubbelzak waar je niet meer uitkomt. Ik heb van mijn leven een vuilnisbelt gemaakt, die ik moet betalen met mijn vrijheid. Gevangen in een bubbel die ik zelf heb gecreëerd.
Ik ben 58 en zit al zo’n zeven en een half jaar vast. Nu nog zes jaar en dan nog jaren de t.b.s. in. Als me ooit nog de vrijheid wordt gegund, dan ben ik inmiddels dik in de 70.

Maar ik heb mijn straf geaccepteerd en voel me niet zielig en wil ook geen medelijden. Wel heb ik moeite met mijn perspectief en het gemis van leven.
Leven zonder perspectief is voor mij een leven zonder mijn familie, kids en vrienden om mee heen. Zonder de geur van een zwoele zomderavond, de geur van het bos, de geur van de natuur, de geuren van winkels, de geur van een mensenmassa op een festival, de dierentuin, de geur van de zee, de snackbar, het café.
De geur van een suikerspin, de geur van auto rijden, en zo kan ik nog wel een 100tal geuren noemen. Het leven en alles heeft een geur. Als je al die geuren niet meer kan ruiken, omdat je geen toekomst meer hebt en dus al die dingen en geuren in al zijn facetten moet missen, wat is dan nog je perspectief?

Veel mensen zien, of hebben geen perspectief, denk aan bedrijven, boeren. Geen perspectief om opnieuw te beginnen. Maar ze hebben wel een leven! en dus ook perspectief (als we het hebben over de geuren van het leven). Ze hebben de vrijheid om overal naar toe te kunnen gaan en te kunnen ruiken.
Maar ook voor mij is er toch (ondanks dat ik vastzit) perspectief. Het is niet alleen maar zwart, zelfs al moet ik al die geuren van het leven missen.
Ik koester de mooie momenten met mijn kids, die ik heb gehad. Ik koester de liefde voor mijn familie. Ik koester de mooie dingen die ik wel heb gehad.
En ondanks dat ik mijn vrijheid mis en de geuren van het leven; ik kan blijven schrijven, muziek maken en beluisteren. Ik heb mijn vogel, mijn vissen en mijn herinneringen. En het belangrijkste: ik adem, dus ik leef.
Dat is mijn perspectief!

Johan

R.k. Justitiepastor Ellie