Tatoeages vertellen een verhaal

‘Wilt u mijn tatoeage zien? Het is een tatoeage van Maria! ‘Ow en ik heb er ook een van Jezus’

Als justitiepastor krijg ik in de gevangenis regelmatig een gedetineerd mens op bezoek met een tatoeage. Soms maar een of twee tatoeages, soms een arm vol en soms zie je door de tatoeages de mens niet meer zoals hij ooit was.

Tatoeages bestaan natuurlijk al heel lang en brengen ook al eeuwen een bepaalde stempel met zich mee. Door al die ‘plakplaatjes’ werd je al snel gezien als een asociaal persoon, of zelfs als gevaarlijk. Met een aantal tatoeages op je lijf woonde je ongetwijfeld in een woonwagen of hoorde je bij een motorclub of een bende. Mijn opa zei altijd: ‘Als onze lieve Heer het zo bedoeld had waren we er wel mee geboren’.

Gelukkig is het imago van tatoeages wat afgestoft en zijn ze inmiddels meer dan een stempel of een vooroordeel. Menig tatoeage is voor mij bijvoorbeeld een opening geweest in een gesprek, een opening in vertrouwen in mij en mijn oprechte vragen naar hoe iemand op dat moment in zijn (getatoeëerde) vel zit.

Achter de meeste tatoeages zit een verhaal, zit een herinnering of emotie. De meeste zijn gezet met een bepaalde reden, dus niet alleen om je ouders te pesten of omdat je in een dronken bui een weddenschap hebt verloren. Ik heb tatoeages voorbij zien komen die symbool stonden voor verlies, verdriet, overwinning en of geloof. Ik heb ze ook voorbij zien komen op plekken die ik misschien liever niet had gezien … er is menig trui omhooggetrokken en spijkerbroek omlaag…

Tatoeages kunnen dus een verhaal vertellen of de eigenaar van de tatoeages kan aan de hand van de soms prachtige kunstwerken zelf het verhaal vertellen. Hoe meer tatoeages hoe meer verhalen, hoe meer gespreksstof. Het gebeurt weleens dat iemand bij mij komt voor een gesprek en eigenlijk niet weet waar hij moet beginnen. Meestal is er het een en ander gebeurd en is het een chaos in het hoofd of zelfs in het leven. Tatoeages geven een tijdlijn. Er was altijd de eerste, de tweede, de derde etc. Aan de hand van tatoeages kun je tijdens een gesprek best wel orde scheppen in de chaos. Soms vliegt het uur voorbij en heeft de persoon die eerst niet wist hoe en waar te beginnen aan de hand van zijn tatoeages zowat zijn hele leven op tafel gelegd. Maar zo komt het ook voor dat er midden in een zwaar gesprek ruimte is voor een lach omdat er toch ook wel tatoeages voorbijkomen die wel het resultaat zijn van een verloren weddenschap en dan negen van de tien keer ook vreselijk lelijk of op een hilarische plek gezet zijn.

Wanneer je het verhaal achter het canvas leert kennen doormiddel van tatoeages kun je de persoon achter het masker leren kennen. Je ziet door het stoere uiterlijk soms de meest kwetsbare personen naar voren komen. Eigenlijk zie ik het als een privilege om het ware verhaal te mogen ontdekken achter de soms indrukwekkende plaatjes.

 Ik heb inmiddels een paar keer de vraag gekregen of een tatoeage eigenlijk wel mag van ‘de Bijbel’. Als pastor met zelf ook een aantal plaatjes   kan ik natuurlijk niet zeggen dat onze lieve Heer het liever niet heeft… De Bijbel spreekt overigens niet rechtlijnig over het tatoeëren van de   huid,  over het algemeen is het beschadigen van de huid niet de bedoeling (Lev. 19, 27-28).  

 Maar, is een tatoeage versiering of een beschadiging?

 R-.k. justitiepastor Claudia