Tot ziens

Het Detentiecentrum Rotterdam waar ik sinds kort werkzaam ben, kent veel verschillende populaties. Er zijn vreemdelingen, mensen die feitelijk uitgeprocedeerd zijn, er zijn hvB-ers, mensen die op een uitspraak van de rechter wachten en arrestanten die hun straf uitzitten. De eersten vallen onder het bestuursrecht, de twee andere groepen onder het strafrecht.

Oweco, een gefingeerde naam, zit in vreemdelingenbewaring en is een goedlachse, vriendelijke rasta met een open blik. Wij raken in gesprek en hij stelt het op prijs als ik regelmatig langskom. Eigenlijk is het min of meer toevallig dat hij hier nu in Rotterdam vastzit. Tegen de lamp gelopen bij een politiecontrole noemen we dat.

Onze eerste contacten vielen rond Pasen en hij is onder de indruk van het lijden van Jezus. De indringende beelden op je netvlies doen je even stilstaan bij de omvang van Zijn liefde voor ons. Zozeer heeft Hij ons liefgehad… Altijd valt mij op hoe het geloof een groot houvast is voor deze mannen van een ander continent. Ik zal niet zeggen van een andere planeet want ik vind het bewonderenswaardig te midden van zoveel ellende staande te blijven, te blijven vertrouwen en te hopen tegen beter weten in.

Samen lezen we uit de bijbel krachtige woorden die binnenkomen en de ziel raken. De tijd vliegt om. We praten honderduit over zijn avonturen in Europa en de kansen die hij ziet in zijn thuisland. Dan komt het bericht van zijn advocaat dat er mogelijk fouten zijn gemaakt in de procedure. Kan het zijn dat hij naar een andere plek gaat? Ineens is hij vertrokken. Zo gaat dat hier. Bestemming onbekend.

Het ga je goed, Oweco, wellicht zien we elkaar weer.

Pastor Maarten.