Tuuuuuuurlijk kom ik ook voor jou ….
Corona is ‘voorbij’, althans de corona maatregelen zijn zo goed als verdwenen. We mogen weer!
We mogen weer met alle afdelingen samen vieren. Zowel de gedetineerden als de pastor hebben hier ontzettend naar uitgekeken. Er is niets zo mooi als samen vieren, samenkomen om te luisteren, samen bidden, maar ook om samen stil te zijn. Samen een kaarsje aansteken en samen bijkletsen na de kerkviering. Dan doet zich een probleem voor…
de groep mannen die graag aanwezig wil zijn bij de vieringen is uit zijn jasje geroeid en past dus niet meer in het stiltecentrum. Althans niet in één keer. De mannen willen toch graag op het ‘oorspronkelijke’ tijdstip samen naar de viering komen omdat het dagprogramma een ander tijdstip niet toe laat. Dus, zit er niets anders op dan te werken met een wachtlijst. Als pastor mag ik dit fijne nieuws zo net voor Pasen gaan vertellen. Ik bezoek een voor een de mannen die op de wachtlijst staan omdat ze net ‘nieuw’ zijn of omdat ze al een aantal keren niet zijn geweest.
Aangekomen in de keuken op een van de leef afdelingen.
Het is dus een paar weken voor Pasen en ik leg aan een van de mannen met wie ik regelmatig individueel spreek uit dat hij op de reserve lijst van de kerkvieringen is beland.
Hij kijkt me zo boos als hij kan aan (en eigenlijk kan hij dat niet) en schudt vervolgens vol onbegrip zijn hoofd. ‘Onbegrijpelijk’ roept hij theatraal uit, dit alles met een zo goed als mogelijk verstopte glimlach op zijn gezicht. Er is uiteraard niets zo leuk als proberen de pastor een schuldgevoel aan te praten. Ik trap daar niet in (dit keer niet) en zeg hem dat hij mij alle afgelopen zondagen ook gewoon in de steek gelaten heeft. Vervolgens krijg ik een stomp en hij zegt me dat het ok is. Als hij er met Pasen maar wel bij mag zijn…
Ik vraag hem waarom hij er dan met Pasen wel graag bij wil zijn terwijl hij al een lange tijd niet meer bij de vieringen aanwezig is geweest. Eigenlijk had ik ook niet verwacht dat hij zou zeggen dat Pasen voor hem als gelovige het allerbelangrijkste feest in zijn geloofstraditie is… maar het antwoord dat hij wel gaf had ik dan weer niet verwacht… (Zelfs niet terwijl hij nog steeds die scheve glimlach op zijn gezicht had). ‘Ja hallo’, zegt hij, ‘er is met Pasen toch altijd van dat lekkere paasbrood bij de koffie?!
Die kan en mag ik ook dit jaar niet missen...’
Niet alleen deze man maar de inmiddels om ons heen verzamelde groep mannen lag krom van het lachen. Ik vroeg hem of dat echt het enige is waarvoor hij dan met Pasen naar de viering wil komen. ‘Nee natuuuuuuuurlijk niet’… was zijn antwoord. ‘Ik kom ook een beetje voor jou!’
Ik rekende het maar goed… nam het als een welgemeend compliment mee de dag door en heb op dat moment de mannen nog maar even laten lachen…
Pasen was mooi, het samen vieren was hartverwarmend en ondanks dat dhr. J. alleen voor het Paasbrood en een beetje voor mij kwam heeft hij stiekem ook wel genoten van de Paasviering.
Pastor Claudia.