Naast het werk in de inrichting kijken we over de grenzen van de detentie heen en werken we samen nazorginstanties en kerken die zich onder andere richten op de opvang van ex-gedetineerden.
We hebben binnen de muren met veel ingeslotenen contact. We doen dat op basis van het vertrouwen dat we krijgen. Dat gebeurt in individuele gesprekken, groepsgesprekken en in kerkdiensten. Daarbij gaat het om de verwerking van het verleden en om oriëntatie op de toekomst. In de praktijk komt daardoor haast vanzelf het verlangen naar ‘een goed leven’ samen met anderen ter sprake.
Onderwerp van gesprek is dan ook al snel wat dat goede leven dan is en wat dat vraagt. Het zijn geen gemakkelijke, maar vaak wel goede gesprekken die helpen een weg door het leven te vinden, samen met anderen. Want niemand leeft alleen voor zichzelf. Die verbinding met anderen wordt ook voortdurend gezocht.
En anderen willen daarbij ook helpen: familie, maar ook organisaties als Kerken met Stip en Exodus, vele vrijwilligersinzet via nazorgorganisaties. Het voor gedetineerden beschikbaar hebben van kleine maar belangrijke zaken als de bijbel, de gedetineerdenagenda, een boek, een rozenkrans, helpt evenzeer in dit pastoraat. Ondersteuning van het justitiepastoraat door vrijwilligers en kerken is van essentieel belang.
De protestantse en rooms-katholieke geestelijk verzorgers verrichten hun werk in opdracht van hun kerken die als zendende instanties optreden.