Adrie

Het kan lastig zijn om in de PI voldoende tijd en rust te nemen om jezelf goed in de spiegel te kijken en te werken aan een toekomst waarin je niet meer de fout in gaat.Toch is dit heel belangrijk om na je straf weer succesvol de samenleving in te gaan.

Regelmatig vertellen mannen die op een dubbele cel zitten, me dat ze in de nabijheid van een ander onvoldoende rust en vrijheid voelen om goed naar zichzelf te kijken, met alle emoties die daarbij kunnen horen. Of je wordt zoals Adrie steeds na wat maanden weer overgeplaatst en kunt nergens tot rust komen.

Adrie - niet zijn echte naam - heeft een lange straf en zit al veel jaren vast. Hij was samen met anderen betrokken bij een ernstig crimineel feit. Adrie heeft gesproken met justitie en dat is hem niet in dank afgenomen.

Steeds als hij ergens in een PI zat, kwam hij vroeg of laat weer iemand tegen die betrokken was in zijn zaak of die connecties had met anderen uit zijn zaak, werd hij bedreigd of kon zijn veiligheid niet worden gegarandeerd. Dan werd hij weer overgeplaatst.

Vol boosheid en wantrouwen kwam hij enkele jaren geleden binnen in de PI, waar ik werk. Ook hier dreigde het al snel mis te gaan. Hij zag gezichten die hij kende, probeerde zo onzichtbaar mogelijk te zijn en bleef zoveel mogelijk op zijn cel, omdat hij zich niet veilig voelde.

Het liefst wilde Adrie, vanwege zijn veiligheid, naar een Extra Zorg Afdeling; een afdeling voor psychisch kwetsbare gedetineerden, maar hij hoorde niet tot de doelgroep.

Uiteindelijk kon hij met veel moeite toch op de Extra Zorg Afdeling terecht.

Hij zit daar nu inmiddels bijna drie jaar. In die tijd heeft hij eindelijk rust gevonden.

Na enkele maanden begon hij vaker zijn cel uit te komen en zag ik hem in de gezamenlijke huiskamer. En na een hele tijd betrapte hij zichzelf erop dat hij niet meer voortdurend achteromkeek om te zien of iemand hem iets aan wilde doen.

Langzaam, met vallen en opstaan, groeit er weer wat vertrouwen.

In zijn detentie is Adrie een einzelgänger geworden en dat zal niet gauw veranderen, zegt hij zelf, maar hij heeft weer contact met anderen. Nog niet zo lang geleden was hij jarig.

Een medegedetineerde had taart gebakken. Een andere gedetineerde had in een brief zijn waardering uitgesproken over hoe hij met zijn medegedetineerden omgaat.

Hij had cadeautjes gekregen. Het was zijn fijnste verjaardag in jaren, vertelde hij. En eindelijk kan hij ook weer nadenken over zijn toekomst.

Door de vele overplaatsingen was hij nooit in de gelegenheid om een training of opleiding te volgen. Die ruimte is er nu wel. Over enkele jaren zal hij vrijkomen en in het vooruitzicht daarvan is hij begonnen aan een opleiding die hem moet helpen om straks een baan te vinden. De rust die Adrie gevonden heeft, heeft zijn sociale en positieve kanten weer naar boven gehaald. Hij voelt zich weer gezien en gewaardeerd en voelt dat hij weer kansen krijgt.

Zijn vrouw is al die jaren achter hem blijven staan, al hing hun relatie soms aan een heel dun draadje. Hij kan zich weer betrokken voelen bij haar. Dat doet ook hun relatie goed.

R.k. Justitiepastor Ellie 

(PI Zutphen)