Afscheid

Het is vrijdagmiddag en langzaam maar zeker druppelen de mannen binnen want er is gespreksgroep. Onze groep telt zo ongeveer 10-12 deelnemers. Vandaag is er ook een kerkvrijwilliger bij, zij wilde heel graag meemaken wat er zoal gebeurt tijdens de gespreksgroep. De mannen kennen haar en het wordt zeer gewaardeerd dat ze aansluit. Toch is het anders. Het is de laatste keer dat gedetineerde C. bij ons is. C. is een bijzondere man, met een grote stem binnen de groep maar ook zeer begaan bij het wel en wee van de andere deelnemers. De groep is wat bedrukter dan normaal, zeker als blijkt dat C. zelf de grote afwezige blijkt.

Na een paar telefoontjes naar de afdeling komt hij toch naar de groep toe. Het is ook moeilijk voor hem. We hebben een bijzondere band opgebouwd en dan valt afscheid zwaar, ook hier in de bajes.

Er gaat een zucht van verlichting door de groep als C. met zijn bijzondere voorkomen, alsnog de ruimte inkomt. En hoe mooi de lezing en de behandeling van het tekstgedeelte ook was, nu is er alleen nog maar aandacht voor C. Hij vertelt waar hij naar toe gaat, maar ook hoe groot het wonder is dat hij wordt overgeplaatst. Daar hebben we met elkaar, tegen beter weten in, voor gebeden en de mannen zien het dan ook echt als een wonder van God.

Als iemand de gesprekgroep gaat verlaten omdat hij naar de volgende stap in zijn gedetineerd zijn komt, of op vrije voeten gaat komen, gaan we voor zo iemand bidden. En dat doen we ook voor C. We maken een kring en C. staat in het midden. Meestal ga ik dan bidden en spreek dan een zegen voor de persoon uit, maar vlak voordat ik mijn mond wilde openen tikte een deelnemer van de groep mij op de schouder: 'dominee, mag ik bidden?'. Een persoon die meestal een beetje op de achtergrond was en de laatste paar weken iets meer van zichzelf liet zien, nam het voortouw en begon zijn gebed. Eerst in het Nederlands, maar na 2 zinnen ging hij over in het Papiamanents, de hartentaal van veel van onze deelnemers en ook die van C. Zijn gebed werd steeds vuriger en vuriger, het was alsof de Heilige Geest in hem kwam en hem de woorden ingaf. En na zijn 'amen' hebben we C. nog gezegend en toen klonk er een geweldig gejuich en applaus. Net als C. zal ook de rest van de groep deze bijeenkomst nooit meer vergeten.

De kerkvrijwilliger bleef na afloop nog even napraten en was helemaal beduusd. 'Wauw....wat een vuur en wat een passie voor God' was haar reactie. En zo voelde het voor mij ook. Bijna alle deelnemers hadden tranen in hun ogen, iets wat ik hier nog maar zeer zelden heb gezien. Alle eer aan God die zelfs op plekken als hier door beton en staal heenbreekt en Zijn licht laat stralen. Zeer bemoedigend dat ook een afscheid zoiets moois in zich kan hebben.

Justitiedominee Arjen