Als in een film

 In een gevangenisfilm vertelde een gedetineerde eens dat hij het heerlijk vond om zondags naar de kerk te gaan. Niet omdat hij zoveel met God ophad, maar omdat hij zich tijdens de kerkdiensten even helemaal kon laten gaan.

Dan kon hij eindelijk uit volle borst meezingen en

zich uitleven zonder op rapport geslingerd te worden. Zeker in een huis van bewaring waar mensen maar kort zitten lijkt deze uitlaatklep soms amper aanwezig. Ze kennen de mensen om hun heen niet goed genoeg en de omgeving voelt niet vertrouwd aan. Maar gelukkig is de mogelijkheid er wel, als de mannen tenminste hun goede humeur meebrengen en zo voor een leuke sfeer weten te zorgen.

Afgelopen zondag was het eindelijk weer zo ver. De kerk was mooi versierd en ook verlicht met zowel kaarsen als lange lijnen kerstlampjes langs de muren. Ik had weinig hoop dat de mannen tijdens de donkere dagen voor kerst in een feeststemming zouden zijn, dus de dienst ging vooral over wachten, hopen en volhouden. Maar de mannen van de afdeling waar gedetineerden zitten die waarschijnlijk lang moeten blijven zongen het laatste lied uit volle borst mee. 'De kracht van uw liefde', hoe kan het ook anders. Wat misschien begon uit joligheid, zwelde steeds verder aan en sloeg al snel over op de rest. Zelfs de bewakers zaten te lachen en iedereen genoot van de gezelligheid. Sommige gedetineerden zagen hun kans schoon en konden met hun ogen dicht in het moment opgaan en hun hart luchten door uit volle borst mee te zingen. Het lied leek wel drie keer langer te duren dan normaal. Het was mooi en inspirerend om te zien hoe mensen in zo'n benarde situatie het toch lukt om samen de hemel te bestormen - al is het maar voor even.

R-.K. Justitiepastor Martijn.
Werkzaam in een huis van bewaring.