De wereld anders waarnemen

Werken in de PI – ik doe het nog niet zo lang – doet veel met me. Niet alleen als ik er ben. Ook erbuiten. Hoe ik de wereld waarneem en hoe ik naar mezelf kijk, wordt gekleurd door mijn ervaringen binnen.

Zo lijkt het alsof mijn zintuigen scherper zijn sinds ik dit werk doe. Al die indrukken die de mensen binnen moeten missen, die neem ik extra bewust waar, alsof ik ze mede waarneem voor hen. De geur van de aarde. En de geur van het gras. De regen op mijn gezicht. De vogelnesten onderweg. De wind.

Bewuster en ook dankbaarder sta ik stil bij het alledaagse leven. Een druilerige middag in november. Iemand van het gezin is jarig. De geur van appeltaart. Wij zijn bij elkaar. Alledaagse gesprekjes. Het ultieme geluk.

Fietsen naar het werk. De weg is opeens afgesloten. Een groot hek dwingt me tot omfietsen. Ik baal ervan. Kan ik er echt niet langs? Dit is juist het mooiste stukje van de route. En nu is het juist de mooiste tijd van het jaar. En dit gaat nog máánden duren… Dan glimlach ik over mezelf. Waar maak ik me druk over! Het is een minieme beperking van mijn vrijheid en van de regie die ik heb.

Mijn zoon ligt voor een dag in het ziekenhuis. Nooit eerder viel het me zo op hoe ontzettend vriendelijk iedereen is. Hoe soepel alles verloopt. Alles is ontzettend strak gepland. En toch is er zoveel rust en aandacht. En de verzekering betaalt het allemaal.

Ik denk aan het verhaal van ‘Frederik’ van Leo Lionni. Een van de mooiste kinderboeken die ik ken. Frederik is een muis die kleuren verzamelt en deelt met de andere muizen als de winter lang is en grijs en als alle nootjes al lang op zijn.

Kan ik iets van wat ik nu door het contrast ontvang ook weer teruggeven? Op een manier die niet het gemis onderstreept maar die voedt? Ik zoek nog naar wegen…

Justitiedominee Christiane