“Een aansprekend moodboard”

Een tijdje geleden sprak Susan me aan toen ik haar tegen kwam op de gang. Aan haar buitenkant (lees: de vele littekens op haar armen) kon je zien dat ze een bewogen leven had gehad, waarin veel pijn was geleden. Ik kende haar alleen als bezoeker van de kerkdiensten, maar had haar verder nog nooit gesproken. Tijdens onze korte begroeting

vertelde ze dat ze een moodbord aan het maken was van de kerkboekjes. Een moodboard is een collectie afbeeldingen, texturen, effecten, kleurenpaletten en beschrijvende woorden. Ik vertelde haar wat een mooi idee ik dat vond, en vroeg of ze het me wilde laten weten als het klaar was. Dan kon ik even komen kijken. Ze beloofde dat te doen. En ja hoor, een paar dagen later vond ik een briefje in het postvakje van de Geestelijke zerzorging, aan mij gericht:

Beste dominee Frank,

Het moodboard is klaar.

Groet Susan

Niet lang daarna zocht ik haar op om te kijken hoe het geworden was. Toen ik haar kamer binnenkwam liet ze me vol trots het grote wandbord zien. Ze had Schriftlezingen uitgeknipt, plaatjes en ook veel liedteksten. De hele wand bij elkaar voelde als een soort samenvatting van het christelijk geloof. Je kon ook zien dat het echt iets van haar was, waar ze aan had gewerkt en over had nagedacht.

Op mijn vraag wat haar bewogen had om dit te maken begon ze te vertellen over de avonden op haar cel. Die zijn lang en stil. “Iedere avond lees ik dit door, en dan haal ik daar veel uit.” Ik herken allerlei dingen die ik zelf een keer heb uitgekozen om te laten zingen, lezen of ter illustratie. Niet iedereen is even talig, dus ik probeer ook in de plaatjes bij de liederen en teksten mensen aan te spreken die meer in beelden denken, die de Nederlandse taal niet zo machtig zijn. Ik zie op het bord ook dingeg die ik niet eerder heb gezien, die zijn door een collega opgenomen in een van de boekjes. In Zwolle zijn we met vijf collega’s die af en toe voorgaan in de diensten. Ieder heeft daarin weer zijn of haar eigenheid. Dat is altijd leuk om te zien!

Susan en ik raakten verder aan de praat. De afbeelding van Jezus die over het water loopt, springt er voor haar uit. “De kracht die ervan uitstraalt, dat Jezus er overheen loopt!” Susan is niet gelovig opgegroeid. Iemand heeft haar in de PI eens meegenomen naar de kerk. De Bijbel en de liederen spraken haar enorm aan. Wat een krachtig getuigenis: iemand die God niet kende, die vertelt in de gevangenis te zijn aangesproken. Je hoopt erop als dominee, je gelooft erin. Maar als het daadwerkelijk gebeurt geeft dat een gevoel van diepe verwondering, van dankbaarheid ook.

We sloten onze korte ontmoeting af met een gebed. Op de gang kwamen we haar overbuurvrouw tegen. “Hij heeft net voor me gebeden”, zei ze met een blijde stem. Uit de manier waarop ze het zei maakte ik op het waarschijnlijk de eerste was dat er iemand met haar had gebeden. Met een blij gevoel liep ik terug naar ons kantoor, zelf gesterkt door haar getuigenis.

 Als voorgangers doen we ons best om de liturgieboekjes er verzorgd uit te laten zien. Een collega gaf daar onlangs op een mooie manier woorden aan. “Je communiceert daarmee dat de bezoeker het waard is om er iets moois van te maken.” In de vormgeving, de teksten en de moeite die je erin steekt willen we de bezoekers van de diensten serieus nemen, en het gevoel geven dat ze welkom zijn, bij God en in de kerk. En het blijkt waar te zijn: mensen worden daar aangesproken!

Justitiepredikant Frank 

1 De naam Susan is een gefingeerde naam