Ex gedetineerde Michael

Ik slaap steeds slechter. Mijn ‘inhoudelijk’ komt dichterbij. Sommige van mijn roofovervallen zijn op Opsporing Verzocht geweest. Trotse ‘gangsta’ ben ik, zonder wroeging. Voor de buitenwereld ben ik vanzelfsprekend ‘ontkennende verdachte’. De wekelijkse gespreksgroep doet de vanzelfsprekendheid wankelen.

De gesprekken openen iets nieuws in mij. De KRO-documentaire Het onvergeeflijke vergeven, die we in een kerkdienst kijken, geeft me het laatste zetje om anders naar mezelf te kijken. Ik zie een moordenaar die op camera getuigt dat hij zichzelf niet langer als moordenaar ziet. Nadat de levenslang veroordeelde zich jaren als meedogenloze ‘killer’ gedragen had, kan hij zichzelf inmiddels zien als een mens die een moord heeft gepleegd. Dit kan hij dankzij de moeder van de vrouw die hij vermoord heeft. Deze moeder heeft hem deze andere manier van kijken aangereikt tijdens hun contact in het kader van herstelgericht werken (restorative justice). Ik ben geraakt door de ruimhartigheid van die moeder. Het is alsof deze docu mij een uitvlucht biedt om terug bij mijn eigen menselijke waardigheid te komen zonder gezichtsverlies. Mijn gangsterhouding komt me ineens belachelijk over. Ik heb veel geroofd, maar ben daarmee geen rover. Ik ben een mens, die roofovervallen heeft gepleegd en daar niet trots op is. Ik weet nu dat ik keuzes kan maken. Ten goede en ten kwade. Ik kijk anders naar leven en wereld. Ik ben minder wantrouwend. En ik slaap beter. De rechter was positief verrast dat ik niet langer ontkennende verdachte was. Tijdens de zitting vroeg hij belangstellend naar de ketting die ik prominent draag. Ik antwoordde: ‘Edelachtbare, deze rozenkrans herinnert me aan mijn teruggevonden menselijke waardigheid. Ik heb fouten gemaakt, maar het leven dat voor me ligt heb ik nog om dit goed te maken. De rozenkrans bidden helpt mij te focussen op het goede.’

Michael

Uit het jubileumboek 'Binnenste Buiten'