Gewoon een vrij man

Toen ik hem leerde kennen viel het leven hem zwaar. Lange straf, klein netwerk. In de inrichting waar hij vandaan kwam had hij een goed contact gehad met mijn collega. We gingen met elkaar in zee.

Jarenlang spraken we elkaar bijna wekelijks. We spraken over zijn oude, zijn huidige en zijn toekomstige leven. We lazen uit de Bijbel en andere boeken. We zongen in het koor. Zijn geloof hield hem op de been.

Hij Ik bewonderde hem: hij had geen cent meer over en besloot gewoon de zwarte bakken (magnetronmaaltijden) te eten. Hij stopte met roken om geld uit te sparen.

Hij  was een positief mens en langzaam maar zeker kroop hij uit het dal.

Gesteund door werkmeesters en piw-ers maar ook door geestelijk verzorgers (hij sprak niet alleen met mij maar ging ook mediteren bij de boeddhist en hield contact met de dominee). Toen het einde van zijn detentie in zicht kwam oriënteerde hij zich op zijn terugkeer. Zo goed en kwaad als het ging probeerde hij met zijn volwassen kinderen weer een band op te bouwen en zocht hij uit waar een nieuwe start te maken.

Toen hij terecht kwam in een opvanghuis had hij een beetje geld om de eerste benodigdheden te kopen. Hij zocht een kerk en vond er zijn weg. Na de opvang had hij een flat en richtte die in met tweedehands spulletjes.

Onlangs vierden we zijn “vrijheid” : geen enkelband, geen reclassering meer, gewoon een vrij man.

Mooi was het om samen met de mensen die hem nabij waren dit moment te vieren.

Ik ben trots op hem en blij dat ik een klein stukje met hem mocht oplopen.

Justitiepastor Jacqueline