Kleren in Ter Peel

Hoe kom je aan kleren als je al zeven jaar vastzit en er verder niemand op bezoek komt?

Op Mirjams bezoekerslijst staan alleen ex-gedetineerden. Vriendinnen uit de cel. Ze beloofden haar te bezoeken. Familie, vrienden van vroeger, zelfs haar kinderen staan niet op die lijst. Ze komen nooit. Waarom niet? Boosheid, schaamte, desinteresse – ik weet het niet, God weet het,

maar Mirjam spreekt er niet over. Wel over die vriendinnen. “Niemand doet wat beloofd is. Er komt niemand!” Mirjam snapt wel hoe dat gaat als je eenmaal buiten bent. Je wilt niet terug. Je wilt niet herinnerd worden aan die tijd. En laten we wel zijn, Ter Peel ligt ook niet om de hoek. Er stopt niet eens een bus.

Toch is er iedere keer weer de hoop als je celmaatje vertrekt en zegt ik kom langs…

Haar kleren blijven achter. Als om je te herinneren aan het gezelschap en de aangename gesprekken, de lol en de vriendschap. En zo draag je al vijf jaar kleren van anderen. Kleren met een herinnering, kleren vol hoop en belofte dat ook jij een keer vrijkomt. Maar meer nog kleren vol belofte van vriendschap.

Maar de vriendinnen kwamen nooit meer terug. Zij vertrokken naar de vrijheid. Wat achterbleef waren lege beloftes en de kleren.

Maar nu is alles anders,

Antoinette heeft vrijwillig weer contact met Mirjam opgenomen. Ze wil op bezoek komen. En ze neemt nieuwe kleren mee! Alle maten zijn doorgegeven. In de loop der jaren zijn er wat kilootjes bijgekomen. De foto op de detentiekaart laat een jonge vrouw zien. Dat is ze niet meer.

Voor het eerst zie ik weer een glimlach. “Eindelijk kan ik weer eens mijn eigen kleren uitzoeken”. Maar Mirjam heeft geen idee wat er in de mode is. Ze heeft geen idee wat haar zal staan. Donkere kleuren heeft ze doorgegeven. Dat matched ook makkelijk. Je mag namelijk maar vier stuks hebben.

 Ik zeg haar dat ik benieuwd ben naar de vernieuwde versie van haar zelf volgende week. Na het bezoek. Let it be…

R-.K. Justitiepastor Margreet