Licht brengen - licht doorgeven

“Dominee, ik ben vandaag voor het laatst, wilt u voor me bidden vandaag?” Het is zondagmorgen en een stoere, flink gespierde man van begin dertig, ik noem hem even Klaas, geeft me een hand voordat hij het stiltecentrum binnenloopt dat deze zondagmorgen is ingericht als kerk. Hij is eigenlijk niet van ‘mij’, want mijn katholieke collega spreekt hem, maar omdat hij elke week trouw komt ken ik hem inmiddels ook goed. Laatst moest ik in de wasserij zijn voor iemand, waar hij ook aan het werk was, toen andere gedetineerden nieuwsgierig vroegen wie ik was. “Dat is Sas, de dominee, die brengt het licht”

had hij gezegd, ik moest erom lachen, maar vond het een mooi compliment! Een tijdje terug kreeg hij een paar dagen een strafmaatregel vanwege blowen en moest hij op zijn cel blijven zonder tv of enige andere afleiding. Omdat ik toevallig op de afdeling was toen hij ‘achter de deur’ ging, kon hij mij nog net om een bijbel vragen, “dan heb ik wat te lezen op cel, de vorige keer ben ik tot exodus gekomen, maar ik begin denk ik maar gewoon weer bij het begin”. Natuurlijk had ik een bijbel voor hem. We delen vaak bijbels uit en ik word er altijd blij van als mensen meer willen weten over het verhaal van God met mensen. Nog mooier vind ik dat we hier tijdens kerkdiensten, in de gespreksgroepen en in de persoonlijke gesprekken ook nog weer over door kunnen praten.

Deze zondagmorgen lazen we Lukas 14, waar Jezus met de farizeeërs aan tafel zit. Ik deelde een korte boodschap, we zongen een paar liederen, staken kaarsjes aan en baden samen. Na de dienst kwam Klaas weer naar me toe om nog even na te praten over wat ik had verteld over Jezus, dat hij erom bekend stond dat hij aan tafel zat met mensen die aan de rand van de samenleving stonden. “Een beetje zoals wij dus”, had iemand tijdens mijn verhaal hardop geconcludeerd. Die was dus ‘mee’. “Weet je”, zei Klaas, “er zijn twee plekken buiten waar ik mij thuis voel. Op mijn werk als steigerbouwer en in de kerk. Daar maakt het niet uit wie ik ben, hoe ik eruit zie en of ik een strafblad heb. Er komen allemaal verschillende mensen en voor God zijn we allemaal gelijk. Precies zoals Jezus ons heeft laten zien. Ik was nooit gelovig, mijn ouders ook niet, maar in de bajes heb ik God gevonden. Als ik buiten kom wil ik mij laten dopen.” Terwijl hij dit zei betrapte ik mezelf op de gedachte dat niet elke kerk daar even goed in is. Juist voor ex-gedetineerden is het moeilijk om een plek te vinden na detentie, omdat ze meestal niet zulke keurige burgers zijn als de gemiddelde kerkganger. Tegelijk was ik dankbaar dat hij kennelijk wél die ervaring had en straks buiten op zoek zou gaan naar zo’n gemeenschap.

Justitiedominee Saskia