Lijntje

Soms zijn de mensen die ik spreek ineens niet meer in de PI. “Oh, die is vorige week al naar de kliniek vertrokken!”, krijg ik dan te horen. Of ontslagen, of naar een andere PI verplaatst…ineens is het contact afgebroken en neem ik afscheid van een al afwezige. Het lijntje dat er was tussen mij en de pastorant, is ineens gebroken.

Soms weet je dat iemand weggaat, en kan je samen afscheid nemen. Dat is een moment van zegening en het ontroert me ook altijd. Het lijntje wat er is, wordt dan samen losgelaten. Op zo’n moment wordt er wel eens gezegd dat ze nog van zich zullen laten horen. Dat er geschreven gaat worden. “Fijn”, zeg ik dan, “natuurlijk hoor ik graag van je!”. Want soms vind ik het toch wel een fijn idee dat het lijntje niet helemaal losgelaten wordt.

Vaak blijft de beloofde brief of kaart uit. Soms stelt me dat, eerlijk gezegd een beetje teleur. Maar het kan me ook mild stemmen: de gedetineerde heeft losgelaten, hij maakt dus een nieuw begin. Het lijntje is er echt niet meer, en dat kan een heel goed teken zijn.

Toch was er laatst ineens een brief, uit Ierland! August, iemand die ik wekelijks sprak in de PI, was overgebracht naar een Ierse gevangenis. Hij is 27 jaar oud. Ondanks zijn stoere, schouderophalende houding kon je toch ook zien hoe bang hij was, hoe onzeker hij zich voelde. Bij het afscheid zei hij dat hij zou schrijven. Een aantal maanden na zijn vertrek, tegen mijn verwachting in, lag er een brief van hem in het postvakje. Verheugd las ik, hopend op woorden van geloof, op gevoelsuitingen…ik rekende er op een weerslag van onze gesprekken op het papier te zien.

Maar hij schreef over oppervlakkige dingen, losse flodders, maakte grapjes. Hij schreef niets over angst, over eenzaamheid of onzekerheid en toch meen ik het te lezen in de lege ruimtes tussen de letters. Ik meen het te zien aan de manier waarop hij woorden heeft weggekrast. Hij heeft behoefte aan het lijntje.

Ik schreef hem terug, ook voornamelijk over oppervlakkige dingen, en ook ik maakte grapjes. Maar ik probeerde ook August voorzichtig te vragen naar hoe hij zich voelt en of zijn geloof hem kan dragen. De briefwisseling die vervolgens op gang is gekomen, blijft een beetje over losse flodders en grapjes gaan. Ik ken zijn beweegredenen voor deze keuze niet (geen idee wie er meeleest, de brieven zijn altijd gecontroleerd), maar ik blijf het lijntje mee vasthouden. En wie weet, kan hij juist door het lijntje zo losjes vast te houden uiteindelijk echt loslaten. En een nieuw begin maken. We doen het rustig aan. Zodat het lijntje niet breekt.

R.-K Justitiepastor Dorothé