Over Moniek

Moniek was als een moeder voor me waar ik even bij op adem kon komen. Waar ik iets van ‘thuis’ kon ervaren. Zij is een van de mensen die me door deze eenzame en zware periode heen heeft geholpen. Ik keek uit naar dat ene moment in de maand dat ze als vrijwilliger bij de kerkdiensten aanwezig was.

Ruim drie jaar zat ik vast. Afgescheiden van mijn lieve vrouw en kinderen. Soms leek ik gek te worden op de afdeling. Het is moeilijk niet mee te gaan in negativiteit. De sfeer van intimidatie en ‘handel’. De hele dag gesprekken over drugs, vrouwen en geweld. Jongens die zichzelf overschreeuwen. Zo makkelijk ga je hieraan meedoen, terwijl ik dat absoluut niet wilde. Ik distantieerde me, maar tegelijkertijd waakte ik ervoor om mezelf niet te isoleren. Onbewust ga je je anders gedragen. Zonder dat je het zelf wilt. Mijn familie schrok soms van me dat ik zo’n ander persoon aan het worden was. Vervreemding van je dierbaren gaat snel en sluipend. Zonder dat je er zelf erg in hebt. Heel dubbel is dat, want je wil juist het tegenovergestelde. Je wil juist meer contact en begrip. Maar uit zelfbescherming – en misschien ook om je dierbaren te sparen – ga je juist minder vertellen, waardoor ze verder van je af komen te staan. Moniek begreep mij. Ze keek dwars door mijn stoere harnas heen. Alleen al door haar glimlach voelde ik me begrepen. En herinnerde ze me er aan dat er goedheid was. Zachtheid. Liefde. Iets in haar blik deed me aan mijn moeder denken. Veilig en geborgen voelde ik me bij haar. Alsof ik even weg was uit de bajes en alle negativiteit. Geloof en vertrouwen in het leven kreeg ik ervan. Dat het goed met me zou komen. Ik kon weken op de ontmoeting met Moniek teren. Bij haar hoefde ik niet stoer te zijn, niets op te houden. En vond ik terug wie ik óók was. Zoals ik was bedoeld.

Piet

Uit het jubileumboek 'Binnenste Buiten'