Prikbord

Elke dag als ik in mijn cel wakker word, kijk ik naar alle foto’s en kaartjes van mijn familie en dierbaren op
mijn prikbord.
Dat geeft me veel kracht en hoop op een goed leven en om weer te vechten voor een goede toekomst.

Het geloof en vertrouwen in mezelf was ik kwijt, maar nu zie ik wie m’n echte vrienden en familie zijn
en heb voor mezelf een doel om naar te streven.

Van veel keuzes en mijn verslaving heb ik elke dag spijt.

Maar elke dag hoop ik op post, want dat maakt me blij.
Dan voel ik me even niet meer opgesloten, maar vrij, vrij van alle ellende, die ik veroorzaakt heb
en waardoor ik in de problemen ben gekomen.

Ik heb nu weer een toekomst, waarover ik elke dag zit te dromen
en die ik buiten tot werkelijkheid wil laten komen.

De dagen duren soms lang, maar zodra ik post zie liggen op m’n
cel, word ik blij.

En dan word ik aan het eind van de dag weer opgesloten.
Helemaal alleen? Nee!

Want dan kijk ik vol trots naar mijn prikbord met foto’s, brieven en
kaartjes, en dan voel ik me, ondanks dat ik opgesloten ben, toch vrij!