Samen bidden

Ik loop op een grote hvb afdeling her en der mensen begroetend als er iemand naar me toekomt. Een vrolijk ogende dertiger. Ik zie hem elke week in de kerk. Hij verblijft op een mpc (meer persoons cel, in dit geval een cel voor 6 personen). Mevrouw, zegt hij, ik heb een vraag: weet u, wij zitten hier met 6 man op een cel en we proberen het goed te hebben met elkaar.  Dat valt niet altijd mee met een groep mensen van verschillend pluimage: andere afkomst, ander geloof, andere gewoonten.

Onlangs, zo gaat hij verder, hebben we besloten om de dag te beginnen met een gebed. Ik ben aangenaam verrast. Wat een goed initiatief! Ja, hij was best trots op zijn idee.

Zijn vraag aan mij: kunt u ’s morgens voor aanvang van de arbeid samen met ons bidden?

We besluiten dit elke woensdag te gaan doen. En daar sta ik dan met zeven man (de afdelingsreiniger heeft zich ook aangesloten) in een propvolle ruimte. Moslims, katholieken, protestanten, ietsisten.

Het gaat min of meer vanzelf: bidden tot de Eeuwige, vragen om een prettige dag voor onze geliefden en ons zelf. Vragen om kracht en liefde.  Danken voor het goede dat ons zelfs in de gevangenis overkomt. Ik laat Jezus en Maria achterwege en richt me op onze gezamelijke God, Allah, Abba, Eeuwige.

Het is mooi, dit gaat een aantal weken zo tot de groep uit elkaar valt: mensen gaan naar huis, worden overgeplaatst. Ik voel me gezegend. Geweldig dat dit mogelijk was. Ik heb de mannen geprezen:  ze zijn een voorbeeld voor de wereld (op geloofsgebied dan toch).

R.k. Justitiepastor Jacqueline