Stoere mannen
Omdat het steeds lastiger wordt rozenkransen te bestellen heb ik een jaar geleden besloten om ze zelf te gaan maken. Het is een heerlijk ontspannende bezigheid en ik weet dat ik er heel veel mensen blij mee kan maken. Jazeker, ook in de PI in Roermond tussen al die stoere mannen zitten gevoelige zielen die graag een rozenkrans bij zich dragen. Het liefst gezegend door de pastor. Wanneer de pastor ze dan ook nog zelf maakt is het helemaal bijzonder (heb ik van horen zeggen).
Een tijdje geleden stond er een grote stevige kerel voor mijn deur die wat onzeker en gespannen in gebrekkig Engels vroeg of ik een rozenkrans voor hem had. Die had ik natuurlijk wel.
Ik heb hem uitgenodigd even te komen zitten zodat ik hem in alle rust een beetje kon leren kennen. Ik wilde hem graag vragen hoe het met hem ging en wat hem was overkomen, maar ik wilde hem vooral rust geven. Na een mooi gesprek heb ik deze man zijn rozenkrans gegeven, ik leg altijd uit dat ik ze zelf maak en dat ze wat kwetsbaarder kunnen zijn dan de rozenkransen die ze gewend zijn. Hij zou er rekening mee houden en ging wat rustiger en minder onzeker terug naar zijn afdeling.
Enige tijd later stond dezelfde man weer voor mijn deur, compleet in paniek...: ‘It broke…’. Dit was alles wat hij kon uitbrengen… ‘it broke’. Na even doorvragen waarom hij toch zo in paniek was bleek dat de rozenkrans die hij van mij had gekregen kapot was gegaan. Hij zag eruit alsof zijn hele wereld was ingestort. De grote stevige kerel vol tatoeages was ineens een ontroostbare, vriendelijke reus.
Hij stond verslagen voor mijn deur van het ene been op het andere been te hoppen, de tranen stonden hem in de ogen en hij wist niet wat te doen. Ik heb hem beloofd die dag nog naar de afdeling te komen met een nieuwe rozenkrans, hij hoefde zich geen zorgen te maken.
Onderweg naar de leef afdeling waar deze man verbleef vormde ik me een beeld van het drama. In ieder geval ongeveer 54 kralen die alle kanten op waren gevlogen en nu verspreid lagen in zijn cel. Ik bedacht me dat hij mij alleen nog het onderste gedeelte van de rozenkrans en een tussenstukje met koord zou kunnen laten zien. Aangekomen bij zijn cel liet hij mij inderdaad de ‘kapotte’ rozenkrans zien. Ik kon een gigantische glimlach niet meer onderdrukken en hij keek me vreemd aan.
De rozenkrans had al zijn kralen nog…
Ik maak de rozenkransen met speciaal koord. Dit knoop ik meerdere malen en rijg het dan terug door een aantal kralen voor de stevigheid. Nu was een stukje van dat koord uit een kraal geschoten en dat stak dus een beetje uit. Ik heb hem uitgelegd dat de rozenkrans niet kapot was en dat ik het touwtje vakkundig weer weg zou kunnen werken. Iet wat beteuterd knikte hij dat het akkoord was. Hij vond het dom van zichzelf dat hij zo in paniek was geraakt om niets. Maar de rozenkrans betekende veel voor hem. Troost en houvast die hij nu dreigde kwijt te raken.
Gelukkig was hij snel hersteld van de schrik en moest zelf toch ook wel lachen. De grote kerel bleek stiekem een softie te zijn wanneer het ging om zijn geloof en dat wat hem op de been hield. Wanneer houvast ver weg lijkt te zijn, troost en hoop ergens op een stapeltje in een hoekje terecht zijn gekomen, kan geloof en in dit geval een rozenkrans steun bieden. Overigens had ook ik niet verwacht dat een rozenkrans zóveel zou kunnen betekenen voor zelfs de grootste en stoerste mannen onder ons.
R.k. Justitiepastor Claudia