Vrijwilliger Aaltje

In 1989 vroeg de toenmalige gevangenispredikant of ik vrijwilliger wilde worden in de Koepel te Haarlem. Je kwam daar dan als afgevaardigde van de protestantse kerk. Op zaterdag waren er de kerk-gespreksdiensten. Er was een Nederlands- en een Engelstalige groep. De gesprekken werden gehouden naar aanleiding van een bijbelgedeelte. Het waren mooie en open gesprekken waar iedereen zijn ideeën en gevoelens kon uiten. Er was respect voor iedere mening. Er was ook respect voor de vrijwilligers. Maar aan alles komt een eind.

Zo ook aan de Koepel. Die werd gesloten. In Zaanstad werd het Justitieel Complex geopend. Van de predikant kwam de vraag of ik ook daar mee wilde doen met de kerkdiensten of andere activiteiten. Daar moest ik wel over nadenken. Maar ja, het bloed kruipt … Ik heb er nog geen dag spijt van gehad dat ik ‘ja’ heb gezegd.

Zo zijn er de kerkdiensten. Het is goed om te zien hoe positief er gereageerd en meegedaan wordt. Na afloop krijgt iedereen een roos mee. Dat wordt zeer gewaardeerd. Dan is er de vader-kinddag. Het is iedere keer weer een feest voor kinderen om met hun vader te spelen. Wij gaan met de vrouwen naar een andere ruimte om met elkaar in gesprek te gaan. Dit onder het genot van een hapje en een drankje. De hapjes worden klaargemaakt door mensen van de omliggende kerken.

Op woensdagmiddag is er de gespreksgroep. Er is dan een Bijbeltekst, een thema of een kort filmpje. De gesprekken zijn mooi. Het laat ook de gevoelige kant van de mensen zien. Het zijn heel open gesprekken. Het vertrouwen dat ze mij geven vind ik geweldig. Ik krijg er energie van en ik hoop dat ik de mannen dit ook kan geven. Het is mooi om in een omgeving van vertrouwen en respect voor elkaars mening en ideeën samen te zijn.

Aaltje

Uit het jubileumboek 'Binnenste Buiten'